Banff została założona w 1824 przez majora Jamesa McKilligana w Royal Burgh aby kilka lat później przejść w posiadanie rodziny Simpsonów, przez co w 1863 destylarnię zamknięto aby przenieść zakład do Inverboyndie, do lepszej lokalizacji m.in. przez wzgląd na bliskość linii kolejowej. Zlokalizowało to Banff między destylarniami Macduff i Glenglassaugh. W 1877 roku Banff dotknęła pierwsza eksplozja. Rodzina zawzięła się i zakład odbudowano w zaledwie 6 miesięcy. Jeszcze w czasach Simpsonów, single malt z Banff był oficjalną whisky dostarczaną do niższej izby parlamentu brytyjskiego – House of Commons.

W 1932 roku Banff została przejęta przez Distillers Company Limited, lecz pozostała zamknięta aż do 1945 roku. W międzyczasie kolejna tragedia dotknęła Banff – w 1941 roku nalot samolotów Luftwaffe spowodował zniszczenie destylarni i wybuch magazynu, wysyłając setki beczek w powietrze, raportowano rzekę whisky która rozlała się po okolicznych polach i do rzeki. Zakład odbudowano i pracował szczęśliwie do 1959, kiedy wybuch w budynku destylacji znów zniszczył sporą część destylarni. Co ciekawe nikt nie ucierpiał w tym zdarzeniu.

Banff znów powróciła do destylacji whisky aż do 1983 roku, gdy podjęto decyzję  o zamknięciu destylarni (wraz z 10 innymi zakładami DCL) a jej budynki zaczęły być demolowane a sprzęt demontowany. W 1986 prekursor dzisiejszego Diageo przejął pozostałości po zakładzie, łącznie z zasobami magazynowymi. Kiedy w 1991 szykowano się do likwidacji ostatniego warehouse’u, historia Banff postanowiła postawić kropkę nad swoim nieszczęśliwym „i” i zanim magazyn zburzono, doszło do pożaru, wybuchu i kompletnego jego spalenia.

Niewiele jest edycji Banff, pojawiała się ona w seriach Rare Malts Diageo (które już nie są wydawane) i u innych niezależnych bottlerów. Destylaty z Banff określano mianem ‘starego typu’ oleistych maltów, z delikatnym dotknięciem dymu, ukrytego pod nutami perfumeryjnymi i jabłkowymi.