Benrinnes to jedna z tych intrygujących destylarni, które posiadają swój własny, wyjątkowy charakter, a jednak z powodu olbrzymiego zapotrzebowania ze strony blenderów, nigdy nie urosła do rangi wiodącej marki single malt. Założona w 1826 roku (pierwotnie pod nazwą Lyne of Ruthrie) już po trzech latach została zniszczona w powodzi. Zakład, w nowej lokalizacji niedaleko miasta Aberlour, odbudował John Innes. W wyniku bankructwa właściciela przejąła William Smith & Co. Historia lubi się powtarzać, zatem 30 lat później właściciel zbankrutował a zakład odkupił słynny David Edward partner w Craiggelachie, właściciel Dallas Dhu, Aultmore oraz przez chwilę współwłaściciel Oban. W 1922 roku rodzina Edward sprzedała zakład w ręce John Dewar. Od czasów DCL i późniejszego United Distilleries, Benrinnes pozostaje w jednym koncernie, będąc dziś własnością Diageo. Za wspomniany charakter produkowanej whisky odpowiada 6 alembików, używanych w grupach po trzy. Przez lata (od połowy lat 70-tych) produkcja miała formę częściowej potrójnej destylacji lub 2,5-krotnej destylacji, co warunkowało mięsisty i siarkowy charakter świeżego spiritusu. W Benrinnes alkohol z pierwszego alembika (low wines) jest dzielony na mocniejsze i słabsze frakcje, po czym te słabsze trafają do środkowego alembika. Tu ponownie efekt destylacji dzielony jest na dwie frakcje – mocniejszą i słabszą. Mocna trafia do ostatniego alembika (spirit still, w którym redestylowana jest razem z porcją mocniejszych frakcji low wines z pierwszego alembika), podczas gdy słaba czeka na kolejny cykl w środkowym alembiku. Gotowy alkohol trafia jeszcze do wężownicy, w której dzięki osadzaniu się na zimnych ściankach rury, nabiera ciężkości, mięsistości i nut siarkowych. W ostatnich latach (w połowie pierwszej dekady lat dwutysięcznych) proces produkcji w zakładzie został uproszczony, ale prezentowany przez nas Benrinnes powstał w 1999 roku, czyli jeszcze na ‘stary’ sposób.